In deze zaak wordt een huisarts het voeren van onvoldoende regie bij (acute) buikpijnklachten verweten. In eerste aanleg worden de klachten door het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam ongegrond verklaard. Het Centraal Tuchtcollege verklaart de klachten wel gegrond en waarschuwt de huisarts.

man/Meander Medisch Centrum

Man – slachtoffer van een medische fout waarvoor het ziekenhuis aansprakelijkheid heeft erkend – start na een langdurig buitengerechtelijk overleg en diverse expertises, een procedure ter vordering van schadevergoeding. In de procedure blijkt dat er getwijfeld moet worden aan de beperkingen die de man in de expertises stelde te hebben. De rechtbank oordeelt dat de man de volledigheids-/waarheidsplicht van artikel 21 Rv onvoldoende in acht heeft genomen. Van boze opzet is echter geen sprake; zijn vordering wordt niet afgewezen, maar alle expertises moeten opnieuw gedaan worden. Volgens de rechtbank zou het echter beter zijn als partijen er onderling nu alsnog uitkomen.

Veroordeling ter zake van ontucht met meerdere patiënten tot gevangenisstraf voor drie jaar, waarvan één voorwaardelijk, en ontzetting uit recht werkzaam te zijn gedurende vijf jaren in gezondheidszorg en maatschappelijke zorg.

In casu gaat het om een gezamenlijk behandelde klacht tegen drie verweerders, allen (destijds) werkzaam als medisch adviseur bij het BIMA. Vanwege eenzelfde feitencomplex en verloop worden deze ook gevoegd samengevat. Klager is een gedetineerde met medische en psyschische klachten. Verweerders brengen adviezen uit over klagers detentiegeschiktheid en een eventueel benodigde strafonderbreking. Deze adviezen kunnen worden aangemerkt als deskundigenrapporten en moeten daarom voldoen aan de door het CTG vastgestelde criteria. Van alle adviezen voldoet van elk van de drie verweerder één advies daar niet aan. De klacht is dus gegrond; het RTG Den Haag besluit echter om geen maatregel op te leggen.

Patiënt/Canisius Wilhelmina ziekenhuis en Centramed BA

Deelgeschil over de vraag of medewerking van het Canisius Wilhelmina ziekenhuis en zijn beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar aan een buitengerechtelijk onafhankelijk deskundigenonderzoek kan worden verplicht. Een dergelijke medewerkingsplicht wordt bepaald door de eisen van redelijkheid en billijkheid. Hoewel zo’n plicht niet licht kan worden aangenomen, wordt, met verwijzing naar de wetsgeschiedenis van het deelgeschil en de normen in de Gedragscode Openheid medische incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid (GOMA), geoordeeld dat het ziekenhuis en de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar gehouden zijn mee te werken.

weduwe/Radboud UMC

Deelgeschil. Een weduwe verzoekt een verklaring voor recht dat Radboud UMC aansprakelijk is. Zij maakt het Radboud zeventien verwijten, maar onderbouwt die niet met een deskundige medische opinie. Het verzoek wordt afgewezen omdat de rechter zonder getuigen- en/of deskundigenbewijs niet kan beslissen. Omdat de weduwe reeds bekend was met het verweer van Radboud UMC lag het zo zeer voor de hand dat het verzoek zou afstuiten op artikel 1019z Rv, dat de rechter concludeert dat het verzoek volstrekt onnodig is ingesteld en er voor begroting van de kosten op de voet van artikel 1019aa Rv geen plaats is.

Een klacht over een antroposofisch huisarts. De arts heeft weliswaar conform de KNMG Gedragsregel 'De arts en niet-reguliere behandelswijzen' gewerkt, maar heeft zijn consulten bewust onjuist gedeclareerd. Dit handelen is in strijd met de tweede tuchtnorm: er wordt een een waarschuwing opgelegd.

Een klacht over een (keurings)arts; zij heeft de Eigen Verklaring van een keurling eigenhandig en zonder toestemming aangepast. Ook diverse bevindingen in het Geneeskundig Verslag zijn te kort door de bocht en niet (afdoende) onderbouwd. Gegrond en een berisping, nu dit volgens verweerster haar vaste aanpak was.

tandarts/patiënt

Een patiënt betaalt zijn tandartsnota’s niet omdat hij niet tevreden is met het resultaat. De rechter verwerpt dat verweer: een medische behandeling is een inspanningsverbintenis, geen resultaatsverbintenis. Dit houdt in dat geen resultaat gegarandeerd kan worden en dat er ook geen sprake kan zijn van een toerekenbare tekortkoming voor zover gericht op het resultaat. De patiënt moet alsnog de nota’s betalen.

Verweerder heeft een verklaring opgesteld over de situatie van klaagster en haar dochter, waarvoor hij toestemming heeft gegeven om deze te gebruiken in een onderzoek van Veilig Thuis. De verklaring voldoet echter niet aan de geldende professionele standaard, zoals deze uit de KNMG-richtlijnen en de jurisprudentie voortvloeit. De klacht is gegrond, verweerder wordt berispt.